Strony

poniedziałek, 22 listopada 2010

Degustacja

To by było na tyle moich czterech dni degustacji miasta, gdzie chyba nawet Wisła smakuje bardziej kulturalnie. Pierwsze godziny małopolskiej ekspedycji to przede wszystkim degustacja świeżego powietrza. Nie wiem do końca w jakiej skali liczyć ową świeżość ale dla samotnego podróżnika stojącego na obwodnicy z podniesionym kciukiem, powiew wiatru spod rozpędzonych opon, zaprawiony lekką dozą spalinowej woni, stanowi całkiem niezły aperitif przed Krakowską ucztą. Kolejnym smakiem uraczyły mnie niebiosa zakrapiając mi pierwsze kęsy, lekkim zakwasem z pochmurnego sklepienia. Ale akurat ta część posiłku, wpadając co chwila zimną strugą za kołnierz, raczej średnio mi smakowała. Na szczęście dzięki odsieczy parasola i tramwajów, nie musiałem jej zbyt długo próbować.
Tak oto znalazłem się.. i zatraciłem zarazem wśród smaków Carignan, Sauvignon, Shiraz i innych obcych słów, które w ustach lepiej mi smakują niż się wymawiają. Ooo tak.. delikatnie ująć kieliszek, zamieszać, powąchać (głębokim powęchem), kropla pod język, kilka kropel więcej, lekko cmoknąć, upić jeszcze łyczek, zamieszać językiem po podniebieniu, upić do końca, zamknąć oczy, zrobić błogą minę, przepłukać usta, wyrazić opinię i poprosić o inną butelkę. Po skosztowaniu smaku Francji, zrobić kilka kroków i spróbować smaku Włoch, Hiszpanii, Gruzji, Mołdawii a nawet RPA (RPA smakowało wyjątkowo świetnie.. jakbym stanął na spalonej ziemi, gdzie nawet smak wydaje się być czarny). Ooo tak.. świetna zabawa. Gdzieś w okolicach Austrii zrozumialem nieco tych, którzy po kilku łyczkach wylewali resztki z kieliszków do ładnych śmiecionośnych kubełków (wcześniej serce mi się ściskało i burzyło na takie marnotrastwo). Europa stała się nagle bardzo bliska, skupiona jak rodzina wokół prostych czynności gulgotania i przełykania. Nawet zaczęliśmy wszyscy mówić wspólnym, całkiem strawnym językiem...


  

 




No i później te wyjątkowo smaczne chwile wręczenia medali, gdzie człowiek z pełną dumy gębą myśli o swojej rodzinie w świecie. Co rodzinne to najlepsze, uczciwość nakazuje jednak pogratulować również innym nagrodzonym winnicom. Zwałaszcza, że niektóre gronowe ekspozycje szczególnie ciężko pracowaly na swoje medale, coraz to w niektórych koneserach rozbudzając apetyt na kolejny łyczek.




I te miłe akceny wieczornych spacerów, wymienionych myśli, dostrzeżonych uczuć, po których pozostaje juz tylko sjesta ukojona powidokiem chwil wcześniejszych, inspirujących do kolejnego dnia.
Pierwszy zaś kęs, kolejnego dnia...
..aj zaraz, zaraz! Zapomniałem napomknąć o akademickim deserze zaserwowanym tuż przed sjestą. Akademickim bo podanym na tacy miasteczka studenckiego wśród studenckich smakoszy. Oj smakoszami byli oni pierwszej próby i z pewnością niepierwszej uczty. Zasmakowałem w chwilach wspomnień, kiedy w kolejnych pokojach i korytarzach raz po raz któryś z koneserów, proponował smaki Polski, tu wisienne tam Wyborowe tam znów De Lux, gdzie indziej, jeszcze inne procentowe specjały. Ponieważ jednak ich degustacja swój początek miała dużo wcześniej aniżeli moja, również ich sjesta nadciągnęła conieco szybciej i z jakby większą gwałtownością.
Pierwszym zaś kęsem kolejnego dnia posmakowałem nieco skorupki miasta. Skorupka dość smaczna ale jakoś zachciało się czegoś więcej, więc już jako jedna z miejskich krwinek, wskoczyłem w żyły krakowskich tramwajów i zacząłem krążyć w krwioobiegu MPK. Zadegustowałem trochę spaceru bez spaceru, przeskakując z torów na tory, wbijając się w kolejne tramwajowe żyły. Zasmakowałem spojrzeń innych krwinek, nawąchałem się ich znudzeń, pośpiechu, zamyślenia i przyprawiałem swój czas myślami jakby tu spowodować mały zator, coby się krwinki nieco do siebie zbliżyły. W końcu jednak uznałem, że moja przyprawa robi się zbyt gorzka i porzucając postać krwinki wyskoczyłem z tramwaju w poszukiwaniu nowych nowych okazji połechtania swojego podniebienia. I to chyba ten lekki głód innego świata spowodował to, że prawie od razu wywąchałem Bunkier Sztuki gdzie nasyciłem swoje oczy spojrzeniami innych oczu z obcych mi zakamarków globu.






Drugim zaś kęsem tego dnia.. właściwie to pierwszy był na tyle słuszny, że drugi stał się zbyteczny więc skończywszy na tym pierwszym od razu przeszedłem do sjesty.
Czas pożegnań to zazwyczaj ten smaczek goryczy co jak na złość pojawia się po tych najfajniejszych chwilach. Pewnie ma to jakiś związek z tym, że te chwile zawsze zbyt szybko się kończą i nie ma możliwości repety. W każdym razie spróbowaliśmy tej goryczki we francuskim wydaniu, trzeciego dnia dnia naszej małej międzynarodowej, rodzinnej uczty.

Kiedy już wspólnie uraczyliśmy się smakami Wawelu, (częstując przy okazji naszych gości, małą porcją Dwurnika) zasiedliśmy do dań żydowskiego stołu na Kazimierzu. Tam robiliśmy co tylko się da aby zapomnieć, że czas końca uczty już bliski. Luźne uwagi, trochę wspomnień, nocny spacer na lepsze trawienie, trochę souvenirów na okrasę i zapachy nocnego życia. I prawie się sobą najedliśmy. Prawie, bo dopiero ostatnie minuty naszego widzenia i niewyraźna mina Sylwii, pokazały, że jednak wciąż jesteśmy siebie głodni. Na zakończenie francuskiego spleenu, udaliśmy się na imprezę aby o głodzie zapomnieć. Właściwie to nie tylko o głodzie ale o wszystkim co mieliśmy w pamięci bo przecież po to są imprezy.

Wrzucam tu jeszcze dwie dwurnikowe wystawki. Jak chcecie pośledzić szczegóły, kliknijcie na obrazek.


Nazajutrz pozostały nam jedynie smaki powrotów- zwietrzałe, ostygłe, milczące wspomnieniem. Ja znów z kciukiem w górze, posiłkując się gdzieś po drodze kawą i zziębniętym hamburgerem. Francuzi zaś rozpostarli skrzydła i polecieli do swoich ciepłych krain. Zapewne szukać własnych sposobów na zgłuszenie naszego wspólnego ssania w żoładku. Cóż..oczy by jadły.
Na koniec, dla tych którzy chcieli by spróbować. Bierzcie i pijcie

2 komentarze:

  1. zgrabnie ujęte. jeszcze mógłbyś to po angielsku napisać, żeby druga strona Europy mogła się tym nacieszyć...

    OdpowiedzUsuń
  2. I think it's poetry ! It's been an awesome stay in Krakow. We'll go back there and with you !

    PS : but it seems that I didn't know how to hold the glass... shame on me.

    OdpowiedzUsuń